تقدیم به
سید محمد حسینی بهشتی
مرد نفوذناپذیر انقلاب، که دست ردّش به سینه‌ی مذاکره‌کنندگان آمریکا مایه‌ی شهادتش شد، و با خون پاکش مرز دو اقلیم «نرمش» و «سازش» را برای همیشه روشن کرد.

تقدیم به
حسین خرازی
سردار بی‌دست جبهه‌ها، و همه‌ی غیورمردانی که نه شدت جنگ خسته شان کرد و نه لالایی صلح فریب‌شان داد، و سرشان را دادند تا «جام زهر» به دست امام داده نشود.

تقدیم به
مجید شهریاری، مسعود علیمحمدی و داریوش رضایی‌نژاد
مردان سخت‌کوش پژوهشگاه‌ها، که می‌دانستند برد و باخت در مذاکرات را فقط «قدرت و توان داخلی» رقم می‌زند، و زندگی‌شان را خالی از عافیت‌طلبی کردند، تا تیم دیپلماسی با دست پر به میز مذاکره برود.

تقدیم به
مصطفی احمدی روشن
شهیدِ سعیدِ نسل ما و الگوی مدیریت مجاهدانه در «بی‌اثر کردن تحریم‌ها»، که چنان ضربه‌ای به تحریم‌کنندگان وارد کرد که چاره‌ای برای‌شان نماند، جز تحریمِ زندگیِ خودِ او.

تقدیم به
همه‌ی کسانی که عمیقاً باور دارند آمریکا شیطان بزرگ است
و «دنیا» و «آخرت» ما فقط در «مبارزه» با آن تأمین می‌شود، و اتفاقات پس از توافق ژنو ایمان‌شان را به این صفت شیطان بیشتر کرده است که:
«یَعِدُهُمْ وَ یُمَنِّیهِمْ، وَ مَا یَعِدُهُمُ الشَّیْطَانُ إِلاَّ غُرُورًا».